مهربونی های بیش از حد مادرم

هر بار بعد از عید که برمی گشتم تهران، خیلی حال بدی داشتم... به شدت دلتگ خونه می شدم .... اما این بار دلتنگ که نشدم هیچ ، خدا خدا میکردم زودتر برگردم تهران... خونه قبلیمون رو خیلی دوست داشتم... هر چند قدیمی اما خیلی باصفا بود ... اما حالا که به خونه مادربزرگ هجرت کردیم هیج تعلقی به اون جا حس نمی کنم ... اصلا اون جا رو دوست ندارم ... توی یک فیلم میگفت خونه با اقامتگاه فرق داره، راست می گفت ، حس میکنم اون جا خونه ما نیست ، بیشتر شبیه یک افامتگاهه... من زندگی اون جا رو دوست ندارم ... بودن با آدمها رو دوست دارم دارم اما از شلوغی و بی نظمی بیزارم... اون جا دائما آدما در حال رفت و آمد هستند جوری که نمی فهمی کی شب شده.... کارای مامانم ده برابر گذشته شده هر چند که خودش خوشحاله و شکایتی نداره چون پیش مادرشه و میتونه تا اون جا که در توانشه به مادرش خدمت کنه ... گاهی به مامانم حسودی میکنم اگه دنیا نداره و خیلی خیری از دنیا ندیده، از داشتن آخرت مطمئنه، حداقل من مطمئنم که در آخرت بهترین جایگاه ها رو داره  ... اما من چی ... هنوز نه دنیا دارم نه آخرت ... اون نه شکایتی از حال و روز دنیاش داره نه دائم مثل من غر می زنه... همه جوره هم هوای مادرش رو داره ... خوش به حالش با این صبر و تحملش ... کاش ذره ای از صبر و مهربونیش در وجود من بود ... 

برعکس همه گذشت ها و مهربونی های اون من همیشه در حال دو دو تا چهار تا کردنم... از این که آدمایی که میان تو اون خونه نسبت به مادرم و زحماتش این قدر بی انصافن... از این که مادرم تو این سن نباید این همه بار روی دوشش باشه ، از این که نبود پدرم باعث شده چهار چوب زندگی ما خراب بشه و هر کس هر کاری میخواد بکنه،آخرش هم کلی منت روی سر ما باشه ،هر چند مامانم خودش از این شرایط شکایتی نداره و راضیه  ولی من نگرانشم... نگران سلامتیش ... نگران ادامه زندگیش...ولی فعلا کاری از دستم برنمیاد ... حتی فکر کنم دور بودنم از اون شرایط هم برای خودم بهتره هم مادرم ...حداقلش اینه که دائم بهش نق نمیزنم که چرا این قدر در حق همه گذشت میکنی و مهربونی!

مامان میدونم که لازم نیست برای عاقبت به خیریت دعا کنم چون مطمیئنم عاقبت به خیر میشه... تو برای من دعا کن که بتونم فرزند صالحی برات باشم...